تاریخ انتشار :شنبه ۲۹ دی ۱۴۰۳ ساعت ۰۱:۰۵
کد مطلب : ۳۷۲۵
جالب است ۰
قربانی کردن زنان افغانستان در پای کرکت!

کرکت؛ اولویت ملی یا ابزار مشروعیت‌بخشی به طالبان؟

در حالی که ورزش کرکت به نماد اتحاد ملی افغانستان تبدیل شده است، تناقضی آشکار در اولویت‌های ملی کشور وجود دارد؛ حکومتی که از موفقیت‌های کرکت برای مشروعیت‌بخشی به خود بهره می‌برد، همزمان زنان و دختران را از حقوق اولیه‌ای چون آموزش و کار محروم کرده است. این تناقض، پرسشی جدی درباره جایگاه واقعی ارزش‌های انسانی در برابر نمادهای نمایشی مطرح می‌کند. آیا اگر بسته شدن مکاتب و منع کار زنان همان حساسیتی را برمی‌انگیخت که کرکت برانگیخته است، افغانستان امروز به وضعیت بهتری دست می‌یافت؟
کرکت؛ اولویت ملی یا ابزار مشروعیت‌بخشی به طالبان؟
■ شعیب صالح
ورزش کرکت به یکی از نمادهای برجسته‌ی افغانستان در عرصه‌ی جهانی تبدیل شده است. این ورزش، که در سال‌های اخیر طرفداران زیادی پیدا کرده، به‌عنوان یکی از ابزارهای هویت‌سازی ملی مورد توجه قرار گرفته است. با این حال، اولویت‌دهی به کرکت در برابر مسایل اساسی‌تر جامعه، مانند بسته شدن مکاتب دخترانه، دانشگاه‌ها و منع کار زنان، سوالات جدی درباره‌ی اولویت‌های سیاسی و اجتماعی در افغانستان ایجاد کرده است.

  در حالی که برخی از سیاست‌مداران و حتی بخش‌هایی از دیاسپورای افغانستانی در اروپا و جهان کرکت را خط قرمز ملی می‌دانند و از حفظ جایگاه تیم ملی کرکت در عرصه‌های بین‌المللی دفاع می‌کنند، بسیاری از مردم افغانستان معتقدند که چنین تعهدی اگر برای حقوق اساسی زنان و دختران نیز وجود داشت، وضعیت جامعه به این اندازه بحرانی نمی‌شد. این تناقض، نشان‌دهنده‌ی عمق چالش‌هایی است که افغانستان در میان منافع ملی و اولویت‌های اجتماعی با آن مواجه است.

  در بسیاری از تحلیل‌ها، کرکت نه‌فقط به‌عنوان یک ورزش، بلکه به‌عنوان نماد اتحاد ملی افغانستان مطرح می‌شود. طالبان نیز، با وجود ایدیولوژی‌های سنتی و محدودکننده‌ی خود، از این ورزش حمایت کرده‌اند. این حمایت نه‌فقط به دلیل علاقه‌ی واقعی به ورزش، بلکه به‌عنوان یک ابزار مشروعیت‌بخشی در عرصه بین‌المللی است. طالبان تلاش کرده‌اند با تکیه بر موفقیت‌های کرکت، تصویر معتدل‌تری از خود ارایه
کنند و با توسل به این موفقیت‌ها، تلویحا مدعی شوند که در عین محدود کردن آزادی‌ها می‌توانند از منافع ملی افغانستان دفاع کنند.

  اما این مساله تناقض بزرگی را ایجاد می‌کند. چگونه ممکن است حکومتی که زنان را از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی‌شان محروم کرده و مکاتب و دانشگاه‌ها را برای دختران بسته است، از کرکت به‌عنوان نماد ملی حمایت کند؟ این رفتار نشان‌دهنده‌ی استفاده ابزاری از کرکت برای انحراف افکار عمومی داخلی و بین‌المللی از بحران‌های حقوق بشری در داخل کشور است.

  در میان دیاسپورای افغانستانی در اروپا، حمایت از تیم ملی کرکت به نماد هویت ملی تبدیل شده است. بسیاری از مهاجرین، به‌ویژه در زمان برگزاری مسابقات بین‌المللی، تیم ملی کرکت را با شور و اشتیاق حمایت می‌کنند. اما این سوال مطرح می‌شود؛ آیا این حمایت‌ها می‌تواند اولویت واقعی افغانستان باشد، در حالی که دختران از آموزش، زنان از کار، و جامعه از حقوق اساسی خود محروم‌اند؟

  بخشی از دیاسپورای افغانستانی، به‌جای تمرکز بر مشکلات اساسی جامعه‌ی ما، تلاش می‌کنند از کرکت به‌عنوان ابزاری برای نمایش اتحاد در میان افغانستانی‌ها استفاده کنند. اما این اتحاد زمانی پایدار خواهد بود که بر پایه‌ی ارزش‌های انسانی و حقوق بشری بنا شود، نه روی مسایلی که صرفاً نقش نمادین دارند.

  در حالی که جهان به تماشای موفقیت‌های تیم کرکت افغانستان می‌نشیند، دختران افغان از فرصت تحصیل و زنان از امکان مشارکت در جامعه محروم‌اند. اگر همان حساسیتی که برای موفقیت‌های تیم کرکت نشان داده می‌شود، در قبال حقوق زنان و دختران نیز وجود داشت، شاید وضعیت افغانستان امروز متفاوت بود.

  برای مثال، در زمانی که مکاتب دخترانه بسته شدند و دانشگاه‌ها از حضور زنان خالی شدند، بسیاری از چهره‌های مشهور و حتی جامعه‌ی مهاجر ما در کشورهای غربی، صدای بلندی نداشتند. اما وقتی بحث حضور تیم ملی کرکت افغانستان در مسابقات بین‌المللی
به میان آمد، موجی از حمایت و تحرکات سیاسی شکل گرفت. این تناقض نشان می‌دهد که اولویت‌های ملی افغانستان همچنان تحت تأثیر نمادهای نمایشی و نه ارزش‌های اساسی انسانی، قرار دارد. این اولویت‌بندی نادرست در بسیاری از عرصه‌ها بلای جان ما شده است.

  لازم است یادآور شوم که کشورهای غربی نیز در ایجاد و تداوم این تناقض نقش جدی داشته‌اند. آن‌ها که همواره از موضوع زنان برای نمایش فشار سیاسی بر طالبان استفاده کرده‌ و می‌کنند، در مواجهه با کرکت رویکرد متفاوتی دارند. بسیاری از کشورهای غربی، به دلیل تمایل به تعامل با طالبان در حوزه‌هایی که کمتر حساسیت‌برانگیز است، کرکت را به یکی از راه‌های کم‌هزینه‌ی حفظ روابط خود با طالبان بدل کرده‌اند. در نتیجه، این روزها حمایت از کرکت عملا به ابزاری برای کاهش فشارهای حقوق بشری بر طالبان تبدیل شده است!

  ورزش کرکت می‌تواند یک ابزار مهم برای اتحاد و افتخار ملی باشد، اما زمانی که این ورزش به اولویتی برتر از حقوق اساسی شهروندان، به‌ویژه زنان و دختران، تبدیل شود، نشان‌دهنده‌ی انحراف در اولویت‌های سیاسی و اجتماعی است. افغانستان، در شرایط بحرانی کنونی، به بازتعریف خط قرمزهای ملی نیاز دارد. اگر بسته شدن مکاتب و منع کار زنان همان حساسیتی را برمی‌انگیخت که حذف احتمالی تیم کرکت از مسابقات بین‌المللی ایجاد می‌کند، شاید امروز جامعه‌ی ما در مسیر بهتری قرار داشت.

  برای هر افغانستانی این یک وظیفه‌ی اخلاقی است که به‌جای اولویت دادن به مسایل نمادین، تلاش‌های خود را بر موضوعات اساسی‌تر مانند، فقر فزاینده، شوونیسم موجود در کشور، گسترش عدالت و حقوق زنان متمرکز کنند. تنها در این صورت است که افغانستان می‌تواند به‌جای چشم‌پوشی از بحران‌های واقعی، به سمت حل آن‌ها حرکت کند و کرکت می‌تواند نماد افتخار آن باشد، اما نه در شرایطی که این افتخار به بهای محرومیت نیمی از جمعیت کشور به‌دست آید! https://panjshirnews.com/vdci.rapct1aywbc2t.html
مولف : شعیب صالح
مطالب مرتبط
ارسال نظر
نام شما
آدرس ايميل شما