در حالی که ورزش کرکت به نماد اتحاد ملی افغانستان تبدیل شده است، تناقضی آشکار در اولویتهای ملی کشور وجود دارد؛ حکومتی که از موفقیتهای کرکت برای مشروعیتبخشی به خود بهره میبرد، همزمان زنان و دختران را از حقوق اولیهای چون آموزش و کار محروم کرده است. این تناقض، پرسشی جدی درباره جایگاه واقعی ارزشهای انسانی در برابر نمادهای نمایشی مطرح میکند. آیا اگر بسته شدن مکاتب و منع کار زنان همان حساسیتی را برمیانگیخت که کرکت برانگیخته است، افغانستان امروز به وضعیت بهتری دست مییافت؟